odchudzicsie
" />Halka, dzięki za wykopanie tego WSA
Jest rwolucyjne.
Dotychczas wszystkie orzecznictwa stały na stanowisku takim, jak US z tego wyroku:
" brak jest podstaw do odliczenia od dochodu wydatków poniesionych przez skarżącego w związku z używaniem samochodu na dwukrotny przejazd do W. celem uzyskania konsultacji neurologicznej, gdyż zgodnie z art. 26 ust 1 pkt 6 ustawy z 1991 r. warunkiem, aby wydatki na używanie samochodu osobowego (..)- podlegały odliczeniu od dochodu - jest używanie takiego samochodu dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Przejazd do placówki ochrony zdrowia celem uzyskania konsultacji lekarskiej nie spełnia takiego warunku."
i ISu : "konsultacja neurologiczna nie jest niezbędnym zabiegiem leczniczo-rehabilitacyjnym, gdyż proces rehabilitacji ma spowodować usunięcie skutków choroby, zmniejszenie następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić społecznie przydatną sprawność, natomiast rehabilitacja lecznicza jest połączeniem leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, mechanoterapię, kinezyterapię i szereg innych. W tej sytuacji nie zostały spełnione przesłanki, o których mowa w art. 26 ust 7a pkt 14 ustawy z 1991 r."
Warto tu wkleić decyzję sądu:
"Kwestią sporną pomiędzy stronami jest wykładnia użytego przez ustawodawcę zwrotu: "na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne". Sąd nie podziela wykładni dokonanej przez organ
W trakcie postępowania administracyjnego nie zakwestionowano faktu, że skarżący dwukrotnie, a to w lipcu i grudniu 2006 r. był konsultowany neurologicznie w Samodzielnym Publicznym Centralnym Szpitalu Klinicznym w W. (zaświadczenie lekarskie z 16 wrzenia 2008 r.) i że rozpoznano u skarżącego pourazowy udar niedokrwienny prawej półkuli mózgu.
Dyrektor Izby Skarbowej podkreślił, że proces rehabilitacji ma spowodować usunięcie skutków choroby, zmniejszenie następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w stopniu, aby poszkodowanym przywrócić ich społecznie przydatną sprawność. Oczywistym jest, iż organ prawidłowo przedstawił cele stawiane procesowi rehabilitacji. Organ dalej wskazał, że rehabilitacja lecznicza jest połączeniem leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje szereg zabiegów, w tym fizykoterapeutyczne, wodolecznicze, światłolecznicze, mechanoterapię i kinezyterapię. Następnie w konkluzji stwierdził, że konsultacja neurologiczna nie jest zatem niezbędnym zabiegiem leczniczo-rehabilitacyjnym.
Zauważyć należy, że to ostatnie stwierdzenie pozostaje w sprzeczności z bezpośrednio wcześniej przywołanym przez organ, że rehabilitacja lecznicza jest połączeniem leczenia z postępowaniem usprawniającym. Brak podstaw do przyjęcia aby ustawodawca użył sformułowania zabiegi "leczniczo -rehabilitacyjne" nieracjonalnie. Skoro użył racjonalnie tego zwrotu to niewątpliwe dla podkreślenia i pełnego opisania wymienionych zabiegów jako łączących leczenie z rehabilitacją. Należy podkreślić że ustawodawca rozróżnia te dwa pojęcia skoro np. w art. 26 ust. 7a pkt 15 lit. a używa sformułowania " turnus rehabilitacyjny- chociaż organizowane są również - " turnusy leczniczo-rehabilitacyjne". Uprawnia to do stwierdzenia, że ustawodawca w art. 26 ust. 7a pkt 14 wskazał na takie zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, gdzie następuje połączenie leczenia i rehabilitacji (jak to określił Dyrektor Izby Skarbowej - "postępowania usprawniającego"). Na aprobatę zasługuje argumentacja przywołana w uzasadnieniu skargi, że rehabilitacja, w szczególności osób cierpiących na schorzenia neurologiczne czy dysfunkcje organizmu będącą następstwem schorzeń, urazów neurologicznych musi być połączona z konsultowaniem lekarskim, a w szczególności neurologicznym. Nie wymaga głębszego uzasadnienia, że rodzaj stosowanych zabiegów rehabilitacyjnych (usprawniających), ich częstotliwość, intensywność, czas trwania, wzajemne skojarzenie musi być nie tylko zaordynowane, ale i nadzorowane - w stanie faktycznym sprawy - przez neurologa. Nowoczesna medycyna nie umożliwia utożsamiania zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych tylko z samymi zabiegami, wykonywanymi przez personel ochrony zdrowia, z wyłączeniem lekarzy specjalistów. Sam proces rehabilitacyjny ma charakter mobilny i elastyczny, co oznacza że w zależności od postępów tego procesu (lub ich braku) niezbędnym jest modyfikacja zalecanych i dopuszczalnych metod usprawnienia. Należy podkreślić, że przejazd do wymienionej placówki ochrony zdrowia w W. miał na celu konsultację neurologiczną, co wynika z wyżej opisanego zaświadczenia, nie zaś leczenie sensu stricto.
Powyższe rozważania uprawniają do stwierdzenia, że w trakcie postępowania administracyjnego dokonano błędnej wykładni przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 26 ust. 7 pkt 14 ustawy z 1991 r., co doprowadziło do błędnej subsumcji ustalonego stanu faktycznego. Stwierdzone naruszenie prawa materialnego obligowało Sąd do wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonej decyzji, a to na podstawie art. 145 ç 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), powoływanej dalej jako: p.p.s.a., gdyż naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy.
Sąd orzekł również po myśli art. 152 p.p.s.a. o niewykonywaniu uchylonej decyzji do chwili uprawomocnienia się wyroku.
Orzekł również o kosztach postępowania, które sprowadzają się do wpisu uiszczonego przez skarżącego od skargi (art. 200 p.p.s.a. w zw. z ç 1 pkt 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. Nr 221, poz. 2193 ze zm.).
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 29 stycznia 2010 r., sygn. akt I SA/Rz 900/09