Karol Wojtyła Elementarz etyczny

odchudzicsie

Cytujac za Wikipedia :


Książki, które wydał jako Karol Wojtyła
Renesansowy psałterz – Kraków 1999; młodzieńczy zbiór wierszy,
powst. przed II wojną światową
Świętego Jana od Krzyża nauka o wierze (tytuł w innym przekładzie:
Zagadnienie wiary w dziełach świętego Jana od Krzyża) – rozprawa
doktorska obroniona w 1948 na Uniwersytecie Angelicum w Rzymie,
napisana po łacinie (tytuł: Questio de fide apud sanctum Ioannem a
Cruce) o św. Janie od Krzyża, czytanym w oryginale, ogłoszona w
czasopiśmie "Collectanea Theologica" XXI: 1950, a streszczenie
polskie w "Ateneum Kapłańskim" 1950, z. 1; promocja doktorska w
Polsce: 16 XII 1948 na Uniwersytecie Jagiellońskim; pełna wersja w
przekładzie polskim (istnieją 2 tłumaczenia), jako książka: od 1991;
liczne przekłady na obce języki nowożytne
Wykłady lubelskie – Lublin, KUL, 1986; zapis wykładów z filozofii
głoszonych na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w latach 1954-1956
Elementarz etyczny – Kraków 1983; szkice zamieszczane pierwotnie w
Tygodniku Powszechnym w roku 1957
Ocena możliwości zbudowania etyki chrześcijańskiej przy założeniach
systemu Maksa Schelera – Lublin, KUL, 1959; książka habilitacyjna na
temat Maxa Schelera, czytanego w oryginale niemieckim; habilitacja
przyjęta 3 XII 1953 na Uniwersytecie Jagiellońskim, ostatnia przed
likwidacją Wydziału Teologicznego UJ przez władze stalinowskie
Miłość i odpowiedzialność – Lublin, KUL, 1960; monografia
przedstawiająca analizę psychologiczną, filozoficzną i teologiczną
zjawiska miłości; wielokrotnie wznawiana; liczne przekłady na języki
obce
Osoba i czyn – Kraków 1969; najważniejsza monografia filozoficzna;
studium z zakresu antropologii chrześcijańskiej, inspirowane przez
fenomenologię i tomizm; w duchu humanizmu budowana koncepcja osoby
ludzkiej jako suwerennego podmiotu; wiele przekładów na języki obce
U podstaw odnowy. Studium o realizacji Vaticanum II – Kraków 1972;
pisana przez jednego z głównych jego uczestników monografia na temat
II Soboru Watykańskiego i jego dorobku intelektualnego; po 16 X 1978
liczne przekłady na języki obce
Znak, któremu sprzeciwiać się będą – Poznań, Pallottinum, 1976
(wersja ocenzurowana przez cenzurę prewencyjną PRL); edycja pełna:
Znak sprzeciwu. Paryż, Editions du Dialogue, 1980; zapis rekolekcji
głoszonych w Watykanie na prośbę papieża Pawła VI
Poezje i dramaty – Kraków, Znak, 1979; całość dorobku artystycznego
autora (prócz młodzieńczych psalmów oraz późnego Tryptyku
rzymskiego); utwory poetyckie, m.in. poematy; Pieśń o Bogu ukrytym,
Stanisław; dramaty, m.in.: Brat naszego Boga (o malarzu św. Adamie
Chmielowskim, znanym jako Brat Albert), Przed sklepem jubilera,
Promieniowanie ojcostwa; także esej O teatrze słowa (na temat Teatru
Rapsodycznego Mieczysława Kotlarczyka); liczne wznowienia i
przekłady na języki obce
Aby Chrystus się nami posługiwał – Kraków, Znak, 1979; zbiór esejów
z całego okresu pracy twórczej sprzed pontyfikatu; m.in.: Apostoł (o
Janie Tyranowskim), O humanizmie św. Jana od Krzyża, Personalizm
tomistyczny (o św. Tomaszu z Akwinu; także przedruk cyklu szkiców
Elementarz etyczny
Zagadnienie podmiotu moralności – Lublin, KUL, 1991; zespół rozpraw
z zakresu etyki; tu przedruk książki habilitacyjnej z 1959 roku

Książki, które wydał jako Jan Paweł II
Mężczyzną i niewiastą stworzył ich. Odkupienie ciała a
sakramentalność małżeństwa – Watykan 1986; pełna, książkowa (i
opatrzona przypisami) wersja środowych wykładów do wiernych; wysnuta
z Biblii, a nawiązująca do encykliki Pawła VI Humanae vitae,
monografia na temat, jak to nazwał autor, "teologii ciała", także
godności integralnie ujętej osoby ludzkiej.
Przekroczyć próg nadziei – Lublin, 1994, KUL. ISBN 83-228-0395-8.
Tryptyk rzymski (poemat) – Kraków, 2003, Wydawnictwo Literackie.
ISBN 83-88971-43-3.
Dar i Tajemnica – 1996.
Wstańcie, chodźmy – Kraków, 2004, Wydawnictwo św. Stanisława. ISBN
83-88971-86-7.
Pamięć i tożsamość – Kraków, 2005, Społeczny Instytut Wydawniczy
Znak. ISBN 83-240-0525-0.

fata napisał(a):
| Zachowujesz sie w tej chwili, jak hiena z TVN.
Masz racje. Dla wielu ludzi byl wielkim autorytetem i powiniem to
uszanowac...


-----Karol Wojtyła-----
"Jeżeli zaś chodzi o zawarte w Objawieniu zasady postępowania, to znów cały
szereg z nich pokrywa się po prostu z zasadami czysto rozumowymi, takimi,
które człowiek musiałby sformułować jako zasady swego postępowania również i
bez Objawienia. Inne zaś pośród zasad objawionych w każdym razie nie
sprzeciwiają się rozumowi, chociaż może do ich sformułowania nie doszedłby
rozum sam".
-------
I tu widać potrzebę inicjowania Objawienia. Aby uzasadnić przekazywanie,
przez osoby chcące wykorzystywać inne osoby, zasad postępowania (do których
rozum wykorzystywanych nie doszedłby), twierdzi się, że te zasady nie oni
wymyślili (bo i dlaczego ludzie mieliby się słuchać ludzi równych sobie),
lecz pochodzą od kogoś, kto jest i nad nami (wykorzystującymi) i nad wami
(wykorzystywanymi).
Ten ktoś będący nad "nami" i "wami" ewoluuje, od pogańskich bożków, przez
egipskich bogów: tarczy słonecznej-Re, boga zachodzącego słońca-Ozyrys,
przez grecki panteon bogów (od Zeusa po Apollona), i dalej przez okres
Cesarstwa Rzymskiego (najpierw bezosobowe bóstwa pomagające ludziom, później
przejmowanie bogów od podbijanych ludów, Zeus staje się Jowiszem, Ares
Marsem, na koniec chrystianizacja).
Idea jednego boga (monoteizmu) ma swoje korzenie w Egipcie, w reformie
religijnej faraona Amenhotepa IV Echnatona 1375-1358 ( i później
Tutanchamona 1358-1351), który wprowadził, jako religie państwową, wyłączny
kult Atona (tarczy słonecznej).
Przed i po Echnatonie napływają, przymuszane głodem, koczownicze plemiona
(później określane jako izraelskie). Egipcjanie wykorzystują plemiona
koczownicze jako robotników budowlanych. Pojawia się Mojżesz, jest
kształcony na Egipskim dworze, jego imię z hebrajskiego Mosze ma swój
odpowiednik w Egipskim Mose, stąd widać jego niehebrajskie pochodzenie (choć
doszukuje się podobieństwa do semickiego (m-s-h)). Istnieją nawet pogłoski
(Maneton), że Mojżesz był kapłanem w  Heliopolis i nosił imię Osarsif.
Jak by nie było, Mojżesz poznaje idee jednego boga i pod inną wersja
przekazuje ją plemionom izraelskim, które jednocześnie namawia do ucieczki z
Egiptu. Gdy (wędrując po pustyni) nie ma już pokolenia pamiętającego Egipt,
a młodsze opiera się na tym co sam Mojżesz przedstawia, plemiona docierają
do Kannanu i, po uprzednim wymordowaniu Kannanejczyków (plemion tam
żyjących) tam zamieszkują.

Tak jak źródłem Boga Mojżesza był Bóg Aton, tak chrześcijaństwo (Jezus)
skorzystało z tego pomysłu dopisując kolejne wydarzenia. Znamiennym jest, że
między Mojżeszem a czasami z Księgi Rodzaju jest kilkusetletnia luka
czasowa, podobnie jest między czasami Jezusa a ostatnimi zapiskami z Starego
Testamentu.
W oparciu o korelacje z judaizmem i chrześcijaństwem powstał islam i Bog
Allach.

Skoro ludzie mają przyjmować zasady postępowania, które wynikają z
Objawienia, to rodzi się pytanie, którego Objawienia, Mojżeszowego,
Mahometa, czy Jezusowego obwieszczającego, że jest Synem Bożym.
Wszystkie wzajemnie popadają w sprzeczność.

-----Karol Wojtyła-----
"Otóż u podstaw całego systemu norm opartych na naturze i sformułowanych
przez rozum (wiadomo, że normy te są równocześnie zawarte w Objawieniu)
można by postawić taką zasadę: w całym twoim działaniu  pozostawaj w zgodzie
z obiektywną rzeczywistością"

"Rzeczywistość bowiem zostaje tutaj ujęta przez rozum oświecony wiarą, który
dzięki temu zdolny jest przyjąć ten obraz rzeczywistości, jaki mu ukazuje
Objawienie. W świetle Objawienia ujmuje rozum rzeczywistość inaczej, a to
inne właśnie nadprzyrodzone-ujęcie rzeczywistości łączy się z innym, również
nadprzyrodzonym ocenianiem i wartościowaniem. Z Objawienia bowiem dowiaduję
się człowiek o istnieniu dóbr nadprzyrodzonych, przez co cały znany samemu
rozumowi porządek dóbr nabiera niejako nowych proporcji. Wyrosła na podłożu
tego nowego porządku dóbr etyka nie przestaje bynajmniej być realistyczna,
dobra nadprzyrodzone bowiem, które człowiek poznaje dzięki Objawieniu, są
dobrami rzeczywistymi-w każdym razie tak je pojmuje człowiek prawdziwie
wierzący".
-----------

Tłumacząc to, rzeczywistość jest taka jaką przekazuje Objawienie, a człowiek
przyjmie ją, jeśli uwierzy w Objawienie, a jak uwierzy, to i wskazanym
byłoby aby kierował się etyką, zasadami postępowania, które przedstawia
osoba, która twierdzi, iż miała Objawienie.

Cytaty pochodzą z:
K. Wojtyła, Elementarz etyczny, Wrocław 1991, s. 16-34, 56-61. [w:]
Sarnowski S., Fryckowski E.[opracowanie], Problemy etyki-Wybór tekstów,
Branta, Bydgoszcz 1993, s. 117-127.

Pzdr,
Klus.

Pzdr,
HS.