odchudzicsie
Pamietam Chorwacje, a wlasciwie wtedy Jugoslawie sprzed 20 lat. Juz wtedy byli w lepszej sytuacji gospodarczej niz my. A teraz?
Drogi maja o niebo lepsze, ale pamietajmy, ze turystyka ma duzo wiekszy udzial w ich PKB niz w naszym, wiec naturalne jest, ze zbudowali droge, dzieki ktorej turysci szybko i bezpiecznie dotra do kurortow nadmorskich. U nas powoli, ale sytuacja zmienia sie na lepsze.
Jedno co mi sie podobalo bardzo w Chorwacji: placi sie za kazdorazowy przejazd autostrada (w zaleznosci od dlugosci przejechanego odcinka) i nikt nie dyskutuje czy to sluszne czy nie. A jak slysze pomysly, ze czesc naszych drog ma byc platna a reszta nie, to uwazam, ze wprowadza to tylko niepotrzebny chaos. Alb placimy za wszystkie autostrady albo za zadna.
Przed wyzwoleniem pokojowym w Tybecie pod rządami Dalajlamy panował teokratyczny feudalno-niewolniczy ręceprecz odtybetu ustrój, bardzo podobny do feudalno-pańszczyźnianego ustroju średniowiecznej Europy. Niecałe 5% ludności Tybetu stanowiła warstwa dygnitarzy, szlachta i najwyżsi dostojnicy religijni, w ich rękach była całość ziemi uprawnej, hodowli, lasów, wzgórz i rzek, większość bydła, mieli oni nad Tybetańczykami władzę życia i śmierci, lud był ich pańszczyźnianym chłopem, niewolnikiem bez ręceprecz odtybetu osobistej wolności i żadnej pozycji politycznej. W 1959 roku przeprowadzono w Tybecie reformę demokratyczną i zlikwidowano zacofany system feudalno-niewolniczy. Powstanie w 1965 roku Tybetańskiego Regionu Autonomicznego i realizacja polityki autonomiczności narodowościowej, systemowo zagwarantowały Tybetańczykom polityczne prawo do równego udziału w zarządzaniu sprawami państwowymi, tym samym Tybet wszedł na nowy etap rozwoju.
Po powstaniu Tybetańskiego Regionu ręceprecz odtybetu Autonomicznego, od 30 lat ludność tybetańska nie tylko cieszy się wszystkimi uprawnieniami obywatelskimi i politycznymi zawartymi w Konstytucji, a także zgodnie z prawem różnymi specjalnymi uprawnieniami prowadzenia autonomii regionu narodowościowego. Rosną szybko kadry urzędników o tybetańskim rodowodzie. W 1998 ręceprecz odtybetu roku urzędników o rodowodzie tybetańskim oraz innych mniejszości narodowościowych było w całym regionie 74.9% ogólnej liczby urzędników. Również swoboda wyznania jest w Tybecie szczególnie chroniona i szanowana. Od 1980 roku Rząd Centralny i miejscowy rząd Tybetu zainwestowali w restaurację najważniejszych świątyń oraz Pałacu Potala i Dazaosi 300 mln yuanów i dużą ilość złota i srebra. W Tybecie jest dzisiaj 1787 świątyń i miejsc kultu religijnego. Rząd Centralny ręceprecz odtybetu podjął szereg przedsięwzięć w celu zachowania i rozwoju tradycyjnej bogatej kultury miejscowej, i zagwarantowania narodowości tybetańskiej wolności używania i rozwoju własnego języka i pisma.
Aby przyczyniać się do szybkiego i wszechstronnego rozwoju Tybetu, Rząd Centralny opracował i prowadził wiele specjalnych polityk i uprzywilejowań jak pomoce dla Tybetu udzielone przez cały kraj. Nie tylko dawał ogromną ilość dotacji finansowych, inwestycji w infrastrukturę i ręceprecz odtybetu specjalnej dopłaty, również prowadził politykę zwolnień od podatku. Od 1952 roku do 2001 roku ogólna dopłata Centralnego Rządu wyniosła 56,900 milionów yuanów. Od 1994 roku Rząd Centralny oraz pozostałe prowincje i miasta zwiększyły inwestycje w Tybecie i z całą siłą poparły rozwój społeczno-ekonomiczny Tybetu. Od 1994 roku do 2000 roku przeciętny roczny wzrost PKB Tybetu wyniósł 12.4%, w 2001 roku ogólne PKB Tybetu wyniosły 13,786 milionów yuanów, w porównaniu z 1952 rokiem wzrosły o 35 i pół raza. Dziś Tybet ma dwa lotniska cywilne, 401 elektrowni różnych rodzajów, 22.5 tys kilometrów dróg krytych, a w czerwcu 2001 roku rozpoczęto budowę linii kolejowej Tybet-Qinghai, która zakończy wreszcie historyczny "brak kolei w Tybecie".
Okres Reform i Otwarcia wpłynął też na handel wewnętrzny i zagraniczny, oraz turystykę w Tybecie. Przez ręceprecz odtybetu ostatnie pięć lat Tybet wykorzystywał umownie 125 milionów dolarów kapitałów zagranicznych. Do 2000 roku ogólne obroty importowo-eksportowe całego regionu wyniosły 130 mln dolarów, w tym eksport 113 mln dolarów. W 2000 roku Tybet przyjął 598,300 gości, w tym 148,900 było gości z zagranicy.
Rząd Centralny prowadzi również politykę wsparcia dla edukacji w Tybecie, jest ona bezpłatna. Koszt pełnej edukacji, od podstawowej szkoły aż do ukończenia wyższej uczelni jest pokrywany ręceprecz odtybetu całkowicie z kasy państwa. Oprócz tego również lecznictwo i higiena uległy widocznemu polepszeniu, dzięki temu średnie życie w Tybecie wydłużyło się od 35 lat do 67 lat.
Łooooo.... long post is looooong....
Przed wyzwoleniem pokojowym w Tybecie pod rządami Dalajlamy panował teokratyczny feudalno-niewolniczy ręceprecz odtybetu ustrój, bardzo podobny do feudalno-pańszczyźnianego ustroju średniowiecznej Europy. Niecałe 5% ludności Tybetu stanowiła warstwa dygnitarzy, szlachta i najwyżsi dostojnicy religijni, w ich rękach była całość ziemi uprawnej, hodowli, lasów, wzgórz i rzek, większość bydła, mieli oni nad Tybetańczykami władzę życia i śmierci, lud był ich pańszczyźnianym chłopem, niewolnikiem bez ręceprecz odtybetu osobistej wolności i żadnej pozycji politycznej. W 1959 roku przeprowadzono w Tybecie reformę demokratyczną i zlikwidowano zacofany system feudalno-niewolniczy. Powstanie w 1965 roku Tybetańskiego Regionu Autonomicznego i realizacja polityki autonomiczności narodowościowej, systemowo zagwarantowały Tybetańczykom polityczne prawo do równego udziału w zarządzaniu sprawami państwowymi, tym samym Tybet wszedł na nowy etap rozwoju.
Po powstaniu Tybetańskiego Regionu ręceprecz odtybetu Autonomicznego, od 30 lat ludność tybetańska nie tylko cieszy się wszystkimi uprawnieniami obywatelskimi i politycznymi zawartymi w Konstytucji, a także zgodnie z prawem różnymi specjalnymi uprawnieniami prowadzenia autonomii regionu narodowościowego. Rosną szybko kadry urzędników o tybetańskim rodowodzie. W 1998 ręceprecz odtybetu roku urzędników o rodowodzie tybetańskim oraz innych mniejszości narodowościowych było w całym regionie 74.9% ogólnej liczby urzędników. Również swoboda wyznania jest w Tybecie szczególnie chroniona i szanowana. Od 1980 roku Rząd Centralny i miejscowy rząd Tybetu zainwestowali w restaurację najważniejszych świątyń oraz Pałacu Potala i Dazaosi 300 mln yuanów i dużą ilość złota i srebra. W Tybecie jest dzisiaj 1787 świątyń i miejsc kultu religijnego. Rząd Centralny ręceprecz odtybetu podjął szereg przedsięwzięć w celu zachowania i rozwoju tradycyjnej bogatej kultury miejscowej, i zagwarantowania narodowości tybetańskiej wolności używania i rozwoju własnego języka i pisma.
Aby przyczyniać się do szybkiego i wszechstronnego rozwoju Tybetu, Rząd Centralny opracował i prowadził wiele specjalnych polityk i uprzywilejowań jak pomoce dla Tybetu udzielone przez cały kraj. Nie tylko dawał ogromną ilość dotacji finansowych, inwestycji w infrastrukturę i ręceprecz odtybetu specjalnej dopłaty, również prowadził politykę zwolnień od podatku. Od 1952 roku do 2001 roku ogólna dopłata Centralnego Rządu wyniosła 56,900 milionów yuanów. Od 1994 roku Rząd Centralny oraz pozostałe prowincje i miasta zwiększyły inwestycje w Tybecie i z całą siłą poparły rozwój społeczno-ekonomiczny Tybetu. Od 1994 roku do 2000 roku przeciętny roczny wzrost PKB Tybetu wyniósł 12.4%, w 2001 roku ogólne PKB Tybetu wyniosły 13,786 milionów yuanów, w porównaniu z 1952 rokiem wzrosły o 35 i pół raza. Dziś Tybet ma dwa lotniska cywilne, 401 elektrowni różnych rodzajów, 22.5 tys kilometrów dróg krytych, a w czerwcu 2001 roku rozpoczęto budowę linii kolejowej Tybet-Qinghai, która zakończy wreszcie historyczny "brak kolei w Tybecie".
Okres Reform i Otwarcia wpłynął też na handel wewnętrzny i zagraniczny, oraz turystykę w Tybecie. Przez ręceprecz odtybetu ostatnie pięć lat Tybet wykorzystywał umownie 125 milionów dolarów kapitałów zagranicznych. Do 2000 roku ogólne obroty importowo-eksportowe całego regionu wyniosły 130 mln dolarów, w tym eksport 113 mln dolarów. W 2000 roku Tybet przyjął 598,300 gości, w tym 148,900 było gości z zagranicy.
Rząd Centralny prowadzi również politykę wsparcia dla edukacji w Tybecie, jest ona bezpłatna. Koszt pełnej edukacji, od podstawowej szkoły aż do ukończenia wyższej uczelni jest pokrywany ręceprecz odtybetu całkowicie z kasy państwa. Oprócz tego również lecznictwo i higiena uległy widocznemu polepszeniu, dzięki temu średnie życie w Tybecie wydłużyło się od 35 lat do 67 lat.
Łooooo.... long post is looooong....
To jakiś materiał z chińskiej ambasady?
Afiliowany przy renomowanej Politechnice w Zurychu instytut badań ekonomicznych KOF opublikował najnowsze roczne dane na temat stopnia otwarcia (globalizacji) ponad 120 państw świata. Tytuły komentarzy prasy luksemburskiej na temat miejsca Wielkiego Księstwa sięgają od euforycznego L'Essentiel "Wielkie Księstwo drugie za Singapurem" do pesymistycznego rtl.lu "Luksemburg nie jest dobrze przygotowany na globalizację". Przedstawiamy zatem w miarę obiektywnie wyniki rankingu, pozostawiając Czytelnikom ich subiektywną ocenę.
Indeks globalizacji KOF stworzony przez szwajcarskich ekonomistów mierzy stopień otwarcia systemów gospodarczych, społecznych i politycznych 122 krajów od 1970 roku. Umożliwia on porównanie stopnia otwarcia poszczególnych krajów w danym roku, a także dynamikę procesów globalizacyjnych w badanym okresie tak dla pojedynczego państwa, jak i dla całego świata.
Opublikowane właśnie dane za 2005 rok tworzą indeks KOF 2008. Wyniki te pokazują, że procesy globalizacyjne stale postępują, szczególnie w dziedzinie gospodarki i polityki. Najbardziej otwartym obecnie krajem jest według tych danych Belgia, a za nią Austria i Szwecja. Luksemburg znajduje się na 27 miejscu (19 spośród krajów UE), Polska na 19 (16 w UE). Stany Zjednoczone plasują się dopiero na 22 pozycji, Niemcy na 11.
Luksemburg rzeczywiście jest drugi tuż za Singapurem, ale tylko w dziedzinie gospodarki. Te dwa kraje wyraźnie zdystansowały kolejne - Belgię, Maltę, Estonię i Szwecję. Polska w tej dziedzinie znalazła się na 38 miejscu. Luksemburg już od początku badań zawsze był na pierwszym miejscu lub w ścisłej czołówce w aspekcie stopnia otwartości gospodarki, mierzonej m.in. napływem inwestycji, udziałem handlu zagranicznego w produkcie krajowym brutto (PKB), oraz liczbą barier państwowych wobec handlu zagranicznego i przepływów finansowych.
W dziedzinie globalizacji społecznej (tu mierzy się m.in. liczbę wychodzących międzynarodowych połączeń telefonicznych oraz listów, intensywność turystyki, udział obcokrajowców wśród populacji, liczbę użytkowników Internetu czy telewizji kablowej) Wielkie Księstwo zajmuje niezłe 18 miejsce. Polska jest tu na 28 pozycji, a prowadzi suwerennie Szwajcaria.
Zdecydowanie negatywnie wypada Luksemburg w ocenie otwartości politycznej, zajmując dopiero 99 miejsce. Oceniane są tu trzy czynniki: liczba ambasad innych państw, członkostwo w organizacjach międzynarodowych oraz udział w misjach pokojowych Rady Bezpieczeństwa ONZ. Polska zajęła w tej dziedzinie niezłe 13 miejsce, przed np. Danią, Holandią, Austrialią czy Szwajcarią. Najwyższe miejsce zajęła tu Francja, wyprzedzając USA, Rosję, Włochy, Wielką Brytanię i Niemcy.
Oczywiście indeks KOF nie jest jedynym na świecie, który próbuje mierzyć globalizację. Najbardziej znanym jest amerykański AT Kearney/Foreign Policy Index of Globalisation , ale obejmuje on o połowę mniej krajów niż KOF i nie ma pośród nich Luksemburga. Przytoczyć też można indeks CSGR angielskiego uniwersytetu w Warwick (także bez Luksemburga). Wszystkie trzy instytuty stosują zasadniczo podobną metodologię (zbiór zmiennych) i różnią się przede wszystkim wagą przywiązywaną do poszczególnych składników.
Wszystkich zainteresowanych bardziej szczegółowymi wynikami odsyłamy do stron internetowych KOF, gdzie odnaleźć można pełne dane liczbowe oraz informacje metodologiczne.