odchudzicsie
Miło mi poinformować o dwóch nowych tomach (89 i 90), których autorem jest Sebastian Miernicki.
Oto ich recenzje ze strony Wydawnictwa Warmia http://www.wydawnictwo-wa...%20-%2090.html:
Janosik Paweł Daniec nieoczekiwanie otrzymuje w spadku dworek w Torbasach na Podhalu, blisko zamku w Czorsztynie. W dworku Paweł poznaje m.in. piękną, rudowłosą Justynę, wędrowną grupę teatralną, domorosłego poetę oraz kobietę czekającą na powrót ukochanego. Okazuje się, że oprócz dworku z mieszkańcami, Paweł ma jeszcze jeden problem: musi zająć się rozwiązaniem zagadki związanej z pewnym obrazem, który może znajdować się w dworku. Jego głównym konkurentem okazuje się ktoś o pseudonimie Janosik. W trakcie swoich poszukiwań Paweł podróżuje po Pieninach i Słowacji. Czy uda mu się odszukać zbójnicki skarb i odmienić życie mieszkańców dworku, z którymi zdążył się zaprzyjaźnić?
Zamek w Baranowie Sandomierskim Paweł Daniec wciąż nie jest pewny, czy może wracać do pracy w ministerstwie. Od starego przyjaciela związanego z tajnymi służbami, otrzymuje zlecenie rozwiązania zagadki związanej z ukryciem... pirackiego skarbu. W okresie międzywojennym hrabia Franciszek Nowicki, podczas podróży po Karaibach, splądrował piracką skrytkę. We wrześniu 1939 roku próbował przetransportować swój skarb, ale w zawierusze wojennej konwój zaginął. Paweł jedzie na konferencję poszukiwaczy skarbów w roli dziennikarza i zamieszkuje w hotelu zamkowym w Baranowie Sandomierskim. Poznaje piękną recepcjonistkę Ewę i jej dziadka, czarującą Kasię, dwóch niemieckich poszukiwaczy oraz chłopców zafascynowanych "Wyspą Skarbów" Stevensona. Na łódce chłopców Paweł żegluje po Wiśle, a w towarzystwie pań zwiedza Nałęczów i Sandomierz. Czy uda mu się pokonać konkurentów i przeciwności losu?
Jak widać Sebastian Miernicki jest w tej chwili najbardziej płodnym autorem przygód Pana Samochodzika w dziejach (25 tomów). Oto aktualna lista:
Twierdza Boyen
Skarb generała Samsonowa t. 1-2
Kaukaski wilk
Skrytka Tryzuba
"Wilhelm Gustloff"
Operacja "Królewiec"
Buzdygan hetmana Mazepy
Bractwa rycerskie
Pruska korona
Szaman
Gocki książę
Relikwia krzyżowca
Pasażer "Von Steubena"
Zamek Czocha
Joannici
Królewska baletnica
Siódmy wojownik
Sztolnia "Hexe"
Przesyłka z Petersburga
Szyfr profesora Kraka
Listy Mikołaja Kopernika
Zamek w Malborku
Wyspa Sobieszewska
Janosik
Zamek w Baranowie Sandomierskim
ROZDZIAŁ II
Szabla i jej znaczenie w ideologii szlacheckiej
i życiu młodego Sarmaty
Rodząc się, nie wybierami rodziny w której przyjdzie nam żyć, jakie obyczaje kultywować. Taka sytuacja niezmiennie trwa od początków istnienia ludzkości i nasza szlachta również jej podlegała. To los zadecydował, że dziecko rodziło się w rodzinie szlacheckiej i będzie się cieszył przywilejami, które tylko warstwie szlacheckiej były dane.
Ideologia szlachecka zakładała, że szlacheckość sama w sobie stanowiła zbiór pewnych określonych cech, które tylko rodowity szlachcic mógł posiadać. Szlachcic rodził się po to, aby walczyć. Twierdzenie to było sprzeczne z ideologią panującą w Europie Zachodniej, gdzie jak pisał XII-wieczny pisarz francuski, Andreas Capellanis wyłącznie doskonałość charakteru stała się przyczyną wyodrębnienia szlachectwa między ludźmi i doprowadziła do wydzielenia różnych klas (1).
W Polsce podział stanowy zarysował się jeszcze w czasach słowiańskich, gdzie grupa ludzi korzystała z pracy reszty plemienia w zamian za obronę przed zagrożeniem z zewnątrz.. Uprzywilejowaną warstwę tworzyli współpracownicy władcy - jego drużyna, wojowie, urzędnicy, a po chrzcie Polski również i duchowieństwo. Od XIII w. wyodrębniają się poszczególne stany. Stan rycerski (zwany później szlacheckim) ukształtował się w I poł. XIV w (2)
Ukształtowany jeszcze w średniowieczu etos rycerski zawierał takie cechy jak: rycerskość, odwagę i waleczność, które były nieodłącznymi cechami szlachcica polskiego, uważającego się za potomka walecznych Sarmatów (2)
Podstawą ideologii sarmackiej była wzmianka w dziele Ptolemeusza „Cosmografia”. Ptolemeusz podzielił Sarmację na Azjatycką (dzisiejszą Europę Wschodnią) i Europejską ( dzisiejsza Europę Środkową). Sarmacja zamieszkana była przez różne plemiona, wśród których wymienił Wenedów, uznawanych w XVI-XVII w. za przodków Polaków. Pierwsze wzmianki o sarmackim pochodzeniu Polaków pojawiły się jeszcze w kronikach średniowiecznych (np. Jana Długosza), ale zaczęto powoływać się na nie dopiero w dobie Renesansu. Pisarze polscy nawiązali do dzieła Ptolemeusza i za jego przykładem dokonano podziału na Sarmację Europejską i Azjatycką. W 1517 r. w dziele „Tractatus de duabus Sarmatiis Asiana et Europiana” Maciej z Miechowa do Sarmacji Europejskiej zaliczył monarchię Jagiellonów i Moskwę, a do Sarmacji Azjatyckiej tereny zamieszkane przez Tatarów. Kolejni pisarze zawęzili Sarmację Europejską do monarchii Zygmunta Starego, a następnie do samej Korony. Sarmackie pochodzenie Polaków i Słowian ugruntowała kronika Marcina Bielskiego :
„(…) jawna i jasna rzecz jest żeśmy są Sarmate właśnie: u przeto cokolwiek o Sarmatach pisano to się słusznie ma rozumieć o przodkach naszych” (4)
W latach kolejnych termin „Sarmata” uległ dalszej modyfikacji. W wydanej w 1587 r. kronice „De origine et rebus gestis Polonorum” Stanisław Sarnicki stwierdził, że Sarmaci nie byli przodkami wszystkich Polaków, lecz jedynie polskiej szlachty, a zatem przedstawiciele innych stanów - mieszczanie, Żydzi i chłopi – nie byli uważani za Polaków. "Naród polski" składał się więc wyłącznie ze szlachty - nobilis - Polonus – Sarmata (5)
Nie tylko proza opiewała starożytnych Sarmatów. Również w poezji staropolskiej często nawiązywano do ideologii sarmackiej. Najczęściej wspominano
bohaterstwo i waleczność Sarmatów. Dawano ich za wzór do naśladowania:
Z tego gniazda waleczny naród wstał za laty,
Grekowie starodawni zwani Sauromaty.
Ci w Europie i w pięknej Azyjej władali
I przezwiska obiema Sarmacyjom dali.
(…)
A sami, tak mężczyzna jako białegłowy,
Łuk i szablę przy boku niosąc jadą w łowy; (6)
Tedy do tak nikczemnej, marnej szewskiej smoły,
Sarmatów będę równał? (…) naród, który z szkoły
Marsowej pierwsze przodki (…)
Których wprzód w szabli, niźli zagonach dziedziczy ? (…)
I przezwiska obiema Sarmacyjom dali. (7)
A podczas bezkrólewia po śmierci Zygmunta Augusta Piotr Mycielski (8) wydał broszurę, w której napisał „(…) nigdy Sarmatae nie byli hołdowniki ani Aleksandrowi Wielkiemu ani państwu rzymskiemu” (9).
1 A. Capellanis „Kunszt miłości dwornej”. cyt. za: Maria Ossowska: „Ethos rycerski”; Warszawa 2000r . s. 81
2. Juliusz Bardach, Bogusław Leśnodorski, Michał Pietrzak, „Historia ustroju i prawa polskiego”; Warszawa 1999 r. s. 30-39
3. starożytne plemię irańskie, zamieszkujące tereny dolnej Wołgi. W I w. p.n.e przenieśli się nad Dunaj, wypierając po drodze Scytów, ulegli dopiero Słowianom, Gotom i Hunom. Część plemion sarmackich uznała zwierzchnictwo Rzymu i osiedliła się w prowincjach naddunajskich, reszta w Hiszpanii, północnej Afryce i górach kaukaskich. [w:] „Ludy i języki świata” pod red. Krystyny Damm i Aldony Mikusińskiej; Warszawa 2000 r. s. 185
4. Marcin Bielski, „Kronika Polska”, Warszawa 1766
5. Polska Mitologia Narodowa [w:] Norman Davies „Smok wawelski nad Tamizą”, Warszawa 2001 s. 53
6. Jan Kochanowski, „Jezda do Moskwy I posługi z młodych lat aż i przez wszystek czas przeszłej wojny z moskiewskim ojczyźnie swej i panom swym czynione Jego Książęcej M. i pana Krysztofa Radziwiłła, Ksiązęcia na Birżach I Dubingach, Pana Trockiego, Podkanclerzego i Hetmana Polnego W. K. Litewskiego, Sołeckiego i Borysowskiego Starosty, Etc., prawdziwie opisane przez Jana Kochanowskiego z Czarnolasu roku od Narodzenia Pańskiego 1583”; wybrał i opracował Julian Krzyżanowski Warszawa 1976 r. s. 153
7. Wacław Potocki, „Dzieła” t.I, wybrał i opracował. Leszek Kukulski; Warszawa 1987 s. 51
8. Piotr h. Dołęga Mycielski – pisarz polityczny. Pisał się Tomaszowicem dla odróżnienia od żyjącego współcześnie Piotra Mycielskiego, dziedzca Będziechowa. PSB s. 345 – 346
9. w: „Słownik sarmatyzmu. Idee, pojęcia, symbole” pod red. Andrzeja Borowskiego; Kraków 2001 r. s.174