odchudzicsie
Wasilewski Ostoja
Susza Wieś i dobra na jeziorem Susza pow Lepelski w gminie Kamień na pułnoc-zachodni od Uły , o 10 wiorst na południowy-zachód od Boczejkowa. 30 wiorst od Lepia, a około 100 wiorst na zachód od Witebska ..Dobra mają 798 dzies,ziemi dworskiej. W roku 1863 było 121 dusz rewizyjnych . Posiadają dobra kaplicę Katolicką parafii Kamienno- Hubin.
Znajdował się tu niegdyś bardzo silny Zamek ( Kreml) ,wzniesiony na półwyspie jeziora ;w 1566 r z polecenia Iwana Grożnego (syn Wasyla III władcy Państwa Moskiewskiego),i zwany Kopiec. Podług Pachołowieckigo,który podał widok warowni na jednej ze swych kart,warownia była wzniesiona na czworoboku wzniesiona i otoczona murem z 7 basztami i 2 bramami i oblana wodami jeziora ,przez które przeprowadzono most,łączącą z brzegiem.W roku 1579 dnia 09 Oktobra twierdza wzięta była i zburzona została przez hetmana koronnego Mieleckiego.Obecnie nie zostało nawet śladu po Zamku.
Dobra niegdyś stanowiły własnosć Fam Stabrowskich. W1616 roku Piotr Stabrowski kasztelan parnawski.z żoną swą Teodorą Z Książąt Sanguszków zostawiają Susze Michałowie Sokolińskiemu , wojewodzie połockiemu, w sumie 1600 kop groszy litewskich.Po śmierci Piotra Sokolinski dostaje sie w dziele Jerzemu Sokolińskiemu ,który w 1620 r zostawił dobra w sumie 1600 kop Janowi Wołkowi;w 1622 r tenże Jan Wołk odstępuje swoje prawa Michałowi Sokolińskiemu.
Następnie Ludwik Oborski i Konstancja z Przecławskich (1-voto Stabrowska ),kasztelan Liwski ,nastepnie Antoni, Jan,Adam Stabrowski zostawiaja Susze Florianowi Sokolińskiemu, Wroku 1702 Franciszek i Jerzy Piotrowicze Stabrowscy Susze spadły na nich po Ojcu .,będącej w zastawie u Sokolinskich ,sprzedają za 12000 talarów bitych , Konstantemu Szczyttowi, który w 1771 roku zapisuje synowi swemu Janowi kasztelanowi inflanckiemu,ten zaś sprzedaje Franciszkowi i Antoniemu z Bielikowiczów -Przeciszewskim podkomorzym żmudzkim. od którego przeszły do Franciszk Ostoja Wasilewski póżniej do Stołyhów ,dalej do Bohdanowiczów , i Adama Kossaka .
Syn Franciszka Ostoi Wasilewski i Franciszki córka Jana Kroppow i matki z Bielikowiczów -Przeciszewskich ;Antoni ur 18-08-1891 w Majątku Kościanka pow Lepelski gub Witebska ,
Antoni Wasilewski bieże za żonę Weronikę Noskowski ur 1894 w majątku rodziców Zarów pod Połockiem., ich dzieci
Romuald Ostoja Wasilewski ur 15-11-1918
Regina Ostoja Wasilewski ur 12-02 1920
Antoni Ostoja 1925
W roku 1920 uciekaja z Witebszczyzny do Polski tereny Wileńszczyzny póżniei osiedli w Wilnie.
fol Korewo pow Orszański , gim Kuliszki, dziedzictwo Wasilewskich -Ostoja ,z wsią Moszkowo ma 500 dzies , posiada Młyn i folusz .
Gim Olszanki pow Lepielski , fol Horowatka 134 dzies , dziedzictwo Wasilewskich -Ostoja
Uzrzecz dobra pow Lepelski własność Bernarda Wasilewskiego -Ostoi
Polkowicze pow Połock własność Wasilewskich - Ostoja mają 488 dzies ziemi
Fol Wasilewo , pow Incyński własność spadkobierców Konstantego Wasilewskiego -ostoja mają 103 dzies.
Zakucie wieś i folwark pow Mohylewski od roku 1876 spuścizna po Kazimierzu Wasilewskim , powróciła do Wasilewskich
po konfiskacie za udział w powstaniu Listopadowym 1831. Wnuk Kazimierza Wasilewskiego , Jakub Wasilewski podany w dokumentach jako mieszczanin (Grażdanin) posiada 172,5 dzies ziemi ,14 dzies łąk ,70 dzies lasu , 7 dzies nieużytku,
Wieś Samule pow Wilejski okolica Polska gmi Mołodeczno Okręg Wileński , Wielkie Sioło o 10 wiors od Gimny , podłóg spisu w 1864 roku . do Rohozych na leży 8 dusz w ich część, w część Oskierków 11 dusz , w część Wasilewskich 2 dusze .
WWW Ostoja Wasilewski
Ferdynand Ruszczyc (1870-1936)
Jeden z najwybitniejszych twórców okresu Młodej Polski reprezentujący symbolistyczny nurt sztuki modernizmu. Urodzony w 1870 roku w Bohdanowie koło Wilna, zmarł w 1936 roku tamże.
Prócz malarstwa uprawiał grafikę oryginalną i użytkową, zajmował się sztuką książki i scenografią, animował i współorganizował życie kulturalne Wilna. Od 1890 studiował prawo na uniwersytecie w Petersburgu; edukację artystyczną zdobył w latach 1892-1897 w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem I. Szyszkina i A. Kuindżiego. Malarskich motywów dostarczały mu wakacyjne wyjazdy na Krym (1894, 1895), Rugię, Bornholm i południowe wybrzeże Szwecji (1896, 1897). W 1898 odbył podróż poprzez kraje Europy, zwiedzając Berlin, Kolonię, Paryż, Dunkierkę, Ostendę, Brukselę, Bazyleę, Lucernę, Lugano, Mediolan, Wenecję i Wiedeń. Po powrocie do kraju osiadł w rodzinnym Bohdanowie. W 1900 wstąpił do Towarzystwa Artystów Polskich âŸSztukaâÂÂ, z którym regularnie wystawiał. Swe prace prezentował też na dorocznych ekspozycjach adeptów Akademii Petersburskiej (do 1900), oraz w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych (od 1899). W spędzonych w Warszawie latach 1904-1907 współtworzył â wraz z Kazimierzem Stabrowskim, Xawerym Dunikowskim, Konradem Krzyżanowskim i Karolem Tichym â organizacyjne podwaliny Szkoły Sztuk Pięknych, w której objął posadę profesora. W roku akademickim 1907/1908 prowadził katedrę pejzażu w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1908 urządził wraz z Józefem Mehofferem wielką prezentację polskiej sztuki w Wiedniu. Po osiedleniu się w tymże roku w Wilnie, porzucił całkowicie malarstwo na rzecz intensywnej działalności pedagogicznej i organizacyjnej; zainicjował szereg istotnych dla kultury artystycznej Wilna wydarzeń. Uprawiał grafikę użytkową, projektował plakaty, szatę graficzną czasopism i książek oraz kostiumy teatralne. Wniósł istotny wkład w odrodzenie miejscowego teatru; inscenizował LILLĘ WENEDĘ Słowackiego (1909), ORLĄTKO Rostanda (1912), WARSZAWIANKĘ Wyspiańskiego (1913), CYDA Corneille'a (1924) i NOC LISTOPADOWĄ Wyspiańskiego (1930). Brał udział w pracach komisji konserwatorskich oraz w obradach Komitetu Budowy Pomnika Adama Mickiewicza w Wilnie. Publikował artykuły na temat zabytków Wileńszczyzny.
Od 1900 był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich âŸSztukaâÂÂ. Od 1904 był profesorem warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych, a w 1907 przejął katedrę pejzażu na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.
W latach 1916-1917 w dworze Ruszczyców w Bohdanowie stacjonowały wojska niemieckie, artysta z rodziną zajmował dwa pokoje. W 1918 Bohadanów został zajęty przez Armię Czerwoną. Ruszczyc czynnie uczestniczył w walkach o Wileńszczyznę. Wstąpił do tzw. Armii Ochotniczej. Był współorganizatorem oraz czterokrotnym (od 1919) dziekanem Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego, który w 1923 powiększył o Zakład Architektury.
W 1935 otrzymał tytuł profesora honorowego Uniwersytetu Stefana Batorego z rąk prezydenta Ignacego Mościckiego, w tym samym roku przeniósł się z Wilna do rodzinnego Bohdanowa, w którym 30 października 1936 umarł. Tam też został pochowany na zachowanym do dziś cmentarzu.
Źródło:/www.wilniuki.lt