odchudzicsie
Basiu, na terenie, o który pytasz, nie ma Ultrasów, czyli szczytów o MDW > 1500 m.
A to się zgadza. Ale być moze coś o MDW > 1000 m by się znalazło. Spróbujmy. Howerla ma 2058 m npm. Najbliższy wyższy od niej szczyt dominujący to Pietrosul w Alpach Rodniańskich (2305 m npm). Gierlach się nie liczy bo lezy prawie na głownym wododziale europejskim (a gdzie ten idzie pisalismy ostatnio). Howerla jest ze wszystkich stron otoczona przez rzeki z dorzecza Morza Czarnego (Cisa, Prut, Czeremosz). Dział wodny idzie na ten Pietrosul w kierunku dawnej granicy polsko-rumuńskiej a potem jakoś przez Czywczyny (dokładnie nie wiem gdzie) tam są przełęcze mające mniej niż 1000 m npm. No ale nie wiem która jest najniższa.
Ciekawe tez jakie MDW ma Pietrosul - najwyższy szczyt Karpat Wschodnich.
Szlak ikon doliny Sanu, szwejkowski, umocnień nadsańskich to są szlaki które mają dwie wersje, a nawet trzy. Są także szlakami pieszymi, nie tylko rowerowymi. Oprócz tego samochodowa. Niestety, tylko ich wersja rowerowa jest promowana, wydano foldery, a nawet książki.
Rowerowe wytyczone przez Fundację Bieszczady Grupę Partneską i Bieszczadzkie Towarzystwo Cyklistów;
Góry Słonne 54 km
Pogórze Leskie 25 km
Czarny Dział 22 km
Czulnia 23 km
Wokół Żukowa 30 km
Solina 24 km
Rabe 36 km
Góra Markowska 22 km
Sine Wiry 35
Przełęcz Żebrak 54 km
Otryt i dolina Sanu 118 km
Czarna 60 km
Okolice Ustrzyk Dolnych 70 km
To są tzw. szlaki gminne, które mają łączniki.
Oprócz tego transgraniczny Bieszczady Greenway Karpaty Wsch. na razie polsko-słowacki, być może w tym roku dojdą odcinki na Ukrainie.
Szlak śladami wojaka Szwejka
Radoszyce -Krościenko 105 km
łącznik Arłamów-Medyka 50 km
Podobna historia planowany odcinek ukraiński jest ...planowany.
Krzysztof Plamowski wydał przewodnik "Rowerem ze Szwejkiem".
Informacja dla naszych milusińskich szwejkolubów. Niedługo zostanie wydane nowe tłumaczenie przygód , takie niepoprawne politycznie.
Szlak ikon rowerowy obejmuje już całe Bieszczady sfinansowany jest ze środków Min. Gospodarki liczy coś z 140 km.
Robert Bańkosz wydał przewodnik "Szlak ikon".
Jeszcze w okolicy Sanoka powstało kilka szlaków rowerowych ale krótkich m.in Wokół Sanoka tylko rowery górskie 15 km,nr 2. 52 km, nr 3 50 km, nr 4 60 km, nr 5 75 km.
Transgraniczny Komańcza-Medzilaborce nie wiem ile ma km.
Oprócz tego szlakiem nieistniejących wsi ale niewiele wiem na ten temat.
Mamy też szlak wodny Błękitny San.
Odnowiony szlak, a raczej ścieżka edukacyjna przez gminę Lutowiska (jedna z moich ukochanych tras) to Przysłup Caryński-Krywe.
Abstrahując od tego co napisałem wcześniej, znalazłem w tym temacie coś takiego:
z: http://www.odkryjbieszcza...erwis/faq.htm#7
7. Która forma jest poprawna: z Bieszczad czy z Bieszczadów?
Pytanie to zadaje sobie chyba każdy turysta. Jaka jest więc właściwa forma?
Jeszcze do niedawna słowniki podawały za jedynie poprawną formę: Bieszczadów. Ma to sens i uzasadnienie historyczne. Żeby się nie rozpisywać to w skrócie warto dodać, że pierwotna forma liczby pojedynczej to "ten Bieszczad", a nie "te Bieszczady". Słowo pochodzi od pierwotnego Bieszczad - Byeshod - Beskid, a nie mówimy przecież "tych Beskid" tylko "tych Beskidów". Orłowicz natomiast twierdził, że jest odwrotnie - poprawna forma w dopełniaczu to Bieszczad. Profesor Miodek twierdzi natomiast, że jedynie poprawna forma to z Bieszczadów. Z kolei najnowsze słowniki języka polskiego mówią, iż obydwie formy są poprawne i można je stosować zamiennie.
"Przypuszcza się, że obydwie nazwy (Beskidy i Bieszczady) są etymologicznie pokrewne, wywodzą się z pierwotnych form *b(i)eskyd (z czego Bieskid- // Beskid-) i *b(i)esked (z czego Bieszczad-). Nazwom tym odpowiada średnio – dolno - niemieckie beschet (czytaj besket) i skandynawskie besked o znaczeniu 'rozdział, rozdzielenie, rozłączenie”. W dalszym ciągu autorka wyjaśnia, że chodzi o rozdział w znaczeniu działu wodnego".(„Słownik etymologiczny nazw geograficznych Polski”, Maria Malec, PWN'2003).
Aleksandra Cieślikowa, prof., IJP PAN, Kraków: "Od średniowiecza zarówno Beskidy jak i Bieszczady występowały w dwóch obocznych formach: Bieszczad (formalnie liczba pojedyncza, która oznaczała zbiorowość) i Bieszczady (plurale tantum). Od Bieszczad tworzono liczbę mnogą Bieszczady i wtedy dopełniacz brzmiał Bieszczadów (jak układ – układy – układów). Natomiast Bieszczady (plurale tantum) odmieniają się jak sanki – sanek, Karpaty – Karpat, Tatry – Tatr i dopełniacz brzmiał Bieszczad. Obydwie formy dopełniacza są zatem właściwe ze względu na różną w średniowieczu postać liczby: liczba mnoga albo plurale tantum".
”Słownik Języka Polskiego PWN": "dopełniacz liczby mnogiej brzmi - Bieszczad, rzadziej Bieszczadów".
”Słownik ortograficzny PWN 1999”: -" Bieszczady -ad a. -adów; przym.: bieszczadzki".
”Słownik poprawnej polszczyzny”, Doroszewski, 1973: ""Bieszczady blp, d. Bieszczad, rzadziej - Bieszczadów".
Słowniki ortograficzne w zasadzie nie powinny być wykładnią w tym temacie. Zadaniem słownika ortograficznego jest podanie poprawnej pisowni przyjętej formy, a nie ustalenie poprawności jej samej.
Warto zaznaczyć, że forma Bieszczad ma większą liczbę zwolenników (również mnie). Formy Bieszczad używają także sami mieszkańcy tych terenów.
Czasem zdarza się słyszeć próby powrotu do "korzeni": "w Bieszczadzie", "z Bieszczadu”. Takie próby świadczą o pewnej "egzaltacji" intelektualnej, ale także wzbogacają język. Wypowiedź wtedy jest barwna, żywa, odzwierciedla nastroje i emocje mówiącego. Nadaje jej charakter bardziej osobisty.
i coś takiego z: http://www.komancza.info/content/view/171/73/
Jedyną bodaj rzeczą, która mogła zdziwić była użyta w tytule imprezy forma rzeczownika „Bieszczad”, zamiast „Bieszczadów”. Teoretycznie obie formy są poprawne, ale miłośnicy Bieszczadów powinni wiedzieć, że: forma „Bieszczadów” była jedyną obowiązującą przed II wojną światową – wszyscy są świadomi faktu, że zasadnicze zmiany na tych terenach zaistniały po akcji „Wisła” w 1946 roku, a po drugie „Bieszczadów”, bo „Beskidów”, a nie „Beskid”. Miejmy nadzieję, że spotkanie w przyszłym roku znów się odbędzie – o ile nie wcześniej np. jesienią, że będzie równie udane, że forma rzeczownika zostanie zmieniona, a przynajmniej nie będzie przeszkadzała niektórym uczestnikom.
Pozdrawiam!
ŁB
Położenie i powierzchnia
Karkonoski Park Narodowy znajduje się na terenie województwa dolnośląskiego w południowo-zachodniej części kraju przy granicy państwowej z Republiką Czeską. Park utworzony został w roku 1959 na obszarze 5510 ha. Obecna powierzchnia parku wynosi 5575 ha. Największą część parku zajmują lasy - 3828 ha. 1718 ha powierzchni parku objęto ochroną ścisłą. Od 1992 roku Karkonoski Park Narodowy jest częścią Bilateralnego Rezerwatu Biosfery Karkonosze/Krkonose (MaB) o powierzchni ponad 60 tys. ha. Celem Rezerwatu Biosfery jest ochrona ekosystemów naturalnych, półnaturalnych, a także różnorodności biologicznej i prowadzenie badań naukowych.
Geologia i geomorfologia
Karkonosze są najwyższą grupą górską Sudetów. Czarny Grzbiet, Kowarski Grzbiet i Lasocki Grzbiet Karkonoszy zbudowane są ze skał metamorficznych. Podłoże Kotliny Jeleniogórskiej i północnej części Karkonoszy zbudowane są ze skał granitowych. Karkonosze stanowią zwartą bryłę o na ogół wyrównanej powierzchni, ponad którą wystają wzniesienia o wysokości względnej do 100 m (np. Wielki Szyszak - 1509 m n.p.m.). Jedynie Śnieżka (1602 m n.p.m.) wyróżnia się wysokością i kopiastym kształtem. Cechą charakterystyczną Karkonoszy jest obecność skałek granitowych np. Słonecznik, Końskie Łby, Pielgrzymy. Z monotonią łagodnych na ogół stoków karkonoskich wyraźnie kontrastują nisze kotłów polodowcowych i towarzyszące im wały moren oraz jeziora.
Najmłodszym elementem krajobrazu, ukształtowanym po ustąpieniu ostatniego zlodowacenia przed około 10 tys. lat, są torfowiska występujące na wierzchowinach Karkonoszy i na ich zboczach.
Wody
Wzdłuż grzbietu Karkonoszy przebiega europejski dział wodny, rozgraniczający zlewisko Morza Północnego (dorzecze Łaby) i Bałtyku (dorzecze Odry). Wiele z karkonoskich potoków spływa wodospadami z pionowych urwisk kotłów polodowcowych i progów skalnych. Najdłuższy (300 m) ciąg kaskad w polskich Karkonoszach tworzy Łomniczka spływająca do Kotła Łomniczki.
Roślinność
Karkonoski PN posiada dobrze wykształcone piętra roślinne: piętro pogórza (do 500 m n.p.m.), piętro regla dolnego (do 1000 m n.p.m.), piętro regla górnego (do 1250 m n.p.m.), piętro subalpejskie (do 1450 m n.p.m.) i piętro alpejskie (powyżej 1450 m n.p.m). Lasami charakterystycznymi dla piętra regla dolnego są buczyny: kwaśna buczyna górska i żyzna buczyna sudecka. Kwaśna buczyna górska występuje na glebach ubogich i kwaśnych. Żyzna buczyna sudecka jest o wiele rzadsza i rośnie na glebach zasobniejszych. W przeszłości buczyny były najbardziej rozpowszechnionymi zbiorowiskami leśnymi Karkonoszy. Obecnie zajmują zaledwie około 5% powierzchni leśnej parku. Regiel górny to ubogie przyrodniczo świerczyny. Piętro subalpejskie jest najbogatszym florystycznie i najbardziej zróżnicowanym pod względem zbiorowisk roślinnych fragmentem Karkonoszy. Dominują w nim zarośla kosodrzewiny.
Elementem charakterystycznym dla Karkonoszy jest roślinność źródliskowa i torfowiskowa. W piętrze regla górnego i subalpejskim spotykamy dwa rodzaje torfowisk: torfowiska wiszące, rozwijające się na zboczach w obrębie piętra kosodrzewiny i górnoreglowych borów świerkowych oraz wierzchowinowe torfowiska wysokie powstałe na płaskich powierzchniach zrównań w okolicach Śnieżki i Szrenicy.
Piętro alpejskie obejmuje głównie szczyty Śnieżki i Wielkiego Szyszaka. Flora polskich Karkonoszy liczy ok. 650 gatunków roślin naczyniowych, 450 gatunków mszaków i 400 gatunków porostów. O ogromnej wartości flory parku świadczy występowanie gatunków chronionych (ok. 40 gatunków), a także reliktów i endemitów. Wiele taksonów ma tu jedyne lub jedno z nielicznych stanowisk w kraju. Do endemicznych roślin należą m.in. skalnica bazaltowa Saxifraga moschata subs. basaltica, jako podgatunek skalnicy darniowej, która rośnie w żlebach bazaltowych oraz dzwonek karkonoski.
Zwierzęta
Głównym czynnikiem kształtującym warunki przyrodnicze Karkonoszy były całkowite zlodowacenia gór. Proces ten zdecydował o specyfice współczesnej fauny. Jako relikty okresu zlodowacenia wymienia się 2 gatunki: wirek - Otomesostoma auditivum i ślimak poczwarówka arktyczna Vertigo modesta arctica. W miarę ocieplania się klimatu Karkonosze zasiedlały gatunki borealno-górskie np. ślimak poczwarówka alpejska. W kolejnym etapie wkroczyły gatunki z innych gór Europy, głównie z Alp i Karpat np. wypławek alpejski. Trzon fauny bezkręgowców stanowią jednak gatunki eurytypowe, występujące na dużym obszarze.
Spośród kręgowców najliczniejszą grupę stanowią ptaki. Łącznie stwierdzono około 100 gatunków m.in. włochatkę, sóweczkę, cietrzewia, głuszca, drozda obrożnego, płochacza halnego. Awifauna Karkonoszy posiada cechy charakterystyczne dla obszarów górskich tzn. zaznaczona jest strefowość w rozmieszczeniu gatunków. W reglu dolnym liczba gatunków lęgowych przekracza 50, a w piętrze alpejskim spada poniżej 10. W Karkonoszach występuje około 40 gatunków ssaków, w tym 16 gatunków nietoperzy. Atrakcją Karkonoszy jest muflon introdukowany tu na początku XX w. Na terenie Karkonoszy stwierdzono także 4 gatunki ryb, 4 gatunki płazów, 4 gatunki gadów.
Zagrożenia i turystyka
Lasy Karkonoskiego Parku Narodowego narażone są na stałe niekorzystne oddziaływanie kompleksu czynników abiotycznych, biotycznych i antropogenicznych. Czynniki wywołujące istniejące i przewidywane zagrożenia lasów na omawianym obszarze można umownie podzielić na dwie grupy:
a) czynniki, których negatywny wpływ można ograniczyć przez zabiegi ochronne.
do tej grupy mozna zaliczyć między innymi konsekwencje niewłaściwej gospodarki leśnej w przeszłości, polegające na uproszczeniu budowy i składu gatunkowego, zwłaszcza lasów dolnoreglowych, zagrożenia powodowane przez owady i grzyby patogeniczne, szkody powodowane przez ssaki roślinożerne, a także wywoływane przez masowy ruch turystyczny. W tej grupie mieszczą się także stale obecne w górach niekorzystne czynniki abiotyczne - wiatr, nadmierne opady itp.
b) czynniki, których negatywny wpływ jest niezależny od sposobu postępowania w lasach parku i otuliny.
Do tej grupy należą przede wszystkim zanieczyszczenia powietrza atmosferycznego, skażenie gleb, anomalie klimatyczne, w tym możliwe ocieplenie klimatu. Ostateczne skutki poszczególnych czynników tej grupy nie są do końca poznane, co utrudnia w znacznym stopniu zaplanowanie skutecznego przeciwdziałania.
Rocznie Karkonoski Park Narodowy odwiedza ponad 1 mln turystów. Infrastruktura turystyczna obejmuje 112 km szlaków, 10 wyciągów i 12 schronisk. Najbardziej atrakcyjną porą wędrówek po Karkonoszach jest okres od połowy maja do połowy października.