odchudzicsie
Jeżeli X-XV wiek to PÓŹNE średniowiecze, to Manzikert (1071). Chociaż możliwym jest, że Bizancjum i tak by upadło. Grunwald to raczej bitwa o znaczeniu lokalnym, ważnym bardziej dla Europy Wschodniej niż całości naszego kontynentu. Bitwy wojny stuletniej niewiele zmianiły - Francja i tak by ją wygrała, bo Anglia nie miała fizycznej możliwości opanowania państwa naszych kochanych żabojadów (podobnie jak my nie mieliśmy szans na przejęcie Rosji w początkach XVII wieku).
Hastings dało jedynie zmianę władzy na Wyspach Brytyjskich. Hattin - państwa krzyżowców i tak by upadły. Demografia by ich wykończyła równie niechybnie, jak Saladyn. Tyle że pewnie nieco później.
Bouvines niewiele zmieniło (to już prędzej Courtrai - piechota miejska pokonuje ciężkozbrojne rycerstwo - skąd "Bitwa Złotych Ostróg").
Legnano jakoś nie kojarzę (te starcze luki w pamięci).
Ważną rolę odegrała też malutka bitwa pod Nancy (1477). w której poległ Karol Zuchwały, skutkiem czego dziedzictwo burgundzkie przeszło na Habsburgów.
Jego Cesarska Mość Karol I Cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego, Wielki Król Ameryki, Król Hiszpanii, Kastylii, Aragonii, Leonu, Grenady, Maroka, Sycylii, Neapolu. Arcyksiąże Austrii i Książe Islandii .
http://www.mgar.net/images4/carlosv.jpg.
Lata 1506-1520 były w Hiszpanii okresem rozwoju gospodarczego i dalszej kolonizacji.
Królowa Izabela I Kastylijska poślubiła Ferdynanda I Aragońskiego jednocząc tym samym ostatecznie Kastylie z Aragonią. Niedługo po tym na tron wstąpił Karol I, przedstawiciel Austriackiej dynastii Habsburgów. Władza Imperatora rozciągała się od Hiszpanii po Niemcy,a na swoją stolice obrał Madryd.
Hiszpania kontynuowała polityke kolonizacji.
Założono kolejne miasta w koloniach Stadcone, Powhatan, rozpoczęto też kolonizacje północno zachodniej części Ameryki Południowej w celu przygotowania ataku na barbażyńców do których można porównywać tylko wikingów - Imperium Inków. Do Huanaco przybył już utalentowany oficer Herman Cortes.
Mapy Hiszpanii i Europy:
Nie chodzi o to, czy traktat tajny miedzy państwami Malej Ententy miał umocowania porawne, czy nie, ale o to że Wegry były wobec tej koalicji zupelnie bezbronne.
Państwa Malej Ententy mialy wg traktau prawo do reagowania na każdy przejaw rewizjoniozmu węgierskiego i pozostawiono to do ich uznania. Zawsze wiec mogly znaleźć prawne uzasadnienie agresji i nowego rozbioru.
Wg traktatu mogły one utrzymywać na stopie pokojowej 30 000 żołnierzy bez lotnictwa, ciezkiej artylerii i bez mozliwości powoiekszenia tej "armii", bo traktat Trianoński nakazal zniesienie na Węgrzech oboweiazkowej słuzby wojskowe i poboru.
Państwa Malej Ententy utrzymywaly na stopie pokojowej łącznie 1000 000 żolnierzy, a Czechoslowacja byla najwoiekszą zbrojownia ówczesnej Europy.
Poza tgym za Mała Ebntenta stala Francja, która byla najwoekszą potegą w ówczesnej Europie - zaś Wegry były całkowicie osamotnione. Dopiero w 1928 roku zawarły przymierze z Włochami, co rozluźnilo dławiacą je obręcz.
W 1921 roku nie bylo więc żadnych szans na powrót Habsburgów, a próba reztauracji podjeta przez Karola byla prawdopodobnie zwykla prowokacja i intyryga uknuta przez Anglikow i Francuzow, aby ostatecznie pozbyć sie Habsburgów i zrobić z nich wrogow pokoju światowego. Dlatego też rzady tych państw nieoficjalnie zachęcily bylego monarche do powrotu, a jednoczenie powiadomily o tym swoich sprzymierzeńcow z Małej Ententy, a zwlaszcza grajacego pierwsze skrzypoce - Masaryka. W każdym razie wieść o powrocie Karola nadewszla do Horthego prawie jednocześn ie z protestem i ultimatum ze strony trzech zabortcow okupujacych ziemie węgierskie. Ich nota zostala takze poparta przez Francję, a takze przez sojuszniczkę Francji - Polskę, ktora wprawdziew ze wzgledu na spór z Czechoslowacją nie podpisala dykatu trianoskniego, ale oficjalnie nie godzila sie rownież na powrót Habsburgow na Węgry i byla również sprzymierzona z wrogą Węgrom Rumunią (tekę spraw zagranicznych dzierżyli wówczas wrodzy Węgrom endecy sterowani przez Dmowskiego).
Horthy wybrał więc mniejsze zło i przeszkodził Karolowi w restauracji, aby uratować Węgry. Było to tragiczne, ale nie miał in nego wyjścia.
Karol był szlachetnycm człowiekiem, ale też był bardzo naiwny i nieraz dawal sie oszukać rozmaitym prowokatorom. Zawsze wychodzil na tym jak najgorzej.
Oczywiście Horthy nie robil wszystkliego za darmo i miał wielkie ambicje. Nie siegaly one jkednak korony. Natomiast z pewnościa chcial osiagnac godność palatyna, czyli tradycjnie najwyżśzy urząd jaki mógł osiagnąć czlowiek spoza dynastii panującej.
W sprawie Kosowa wypowiem sie w konkluzji "podrózny balkańskiej".
ponieważ temat wisi już dość długo, a na razie nikt nie raczył się wypowiedzieć to ja powiem...
w Wiedniu bywałem wielokrotnie, zawsze odkrywając coś nowego. najbardziej zapadające mi w pamięć są zawsze wizytu u Kapucynów, przy grobach Habsburgów. w kryptach do tej pory unosi się taki dziwny zapach, a kiedy są momenty, gdy akurat nie ma wycieczek (rzadkie to momenty niestety) jest czas na zadumę. najwięcej czasu spędzam oczywiście przy grobowcach Franciszka Józefa, Sissi i Rudolfa, ale też najwięcej smutku sprawie mi pomnik Karola - jaka szkoda, że do tej pory rząd Republiki nie sprowadził jego ciała do Wiednia, aby mógł spocząć koło żony i przodków. swoją drogą - ciekawe gdzie pochowają Ottona?
wizyta w Hofburgu to oczywiście pozycja obowiązkowa - ale tam jest tak duzo turystow, ze ciezko sie skupic. Skarbiec to w ogole cud sam w sobie - szczegolnie lubie przystanąć przy koronie cesarzy Austrii i podumać, pomyśleć - tą dotykał sam Franciszek Józef
w Schoenbrunnie tez niestety tłumy gawiedzi, ale mimo to raz udało mi się zostać w gabinecie cesarza całkowicie sam... ta magia miejsca wręcz mnie paraliżowała. najciekawszym spostrzeżeniem był fakt, że na biurku leżała gazeta z informacją o śmierci Franciszka Józefa - czyżby czytał on o swoim własnym zgonie?
przygnębiajace wrażenie robi łóżko, na którym zmarł cesarz, a także pokój chiński, w którym Karol podpisał dokument o zrzeczeniu się udziału w rządach.
ciekawą propozycją, rzadko uwzględnianą przez turystów, jest wizyta w Arsenale - Muzeum Wojskowości - setki mundurów, w tym cesarskich, broni, sztandarów, i wreszcie największe smaczki - samochód, w którym zabito arcyksięcia Ferdynanda, broń, z którego go zastrzelono oraz jego paradny mundur z nadal wyraźnymi śladami krwii. spędziłem w tej sali długie chwili, czując, że obcuje się z historią, która zmieniła los Europy